Rayların izinde....

Rayların izinde....

İnsanlar tanıyorum... tanıdığımı sandığım... ama onlar feleğin çemberini aşındırmış.Ne kadar aptalmışım, ne kadar safmışım... Hay'atın derin bok çukurunu doğduktan yıllar sonra farkettim... Şimdi kendime kızdığım nokta şu: Yıllardır belirli bir çizgide ilerlerken kalıplaşmış sandığım düşüncelerimin ışığında ilerlerken.... Birden bire uzaklaşmış olduğumu farkettim. Ben bu değilim ki... Adına ister aşk diyelim ister sevgi.. Bu bana hertürlü pis işi yaptırabilir mi.Bu kadar zayıf mıydım? Sevgi uğruna bütün pisliği kabul edebilir miyim ?
Başkalarının hayatlarındaki kötü durumlar yüzünden onlara kızıp bunları hayatlarından uzaklaştırmalarını talep ediyorum sürekli.Ama adam gibi oturup düşününce karar verdim; bazılarının hayatlarından çıkarılması gereken kötü kişi belkide benim... Bir insanın sabah uyanıp beni yada benimle ilgili bir olayı hatırladığında kendini kötü hissetmesi... Bu kabul edilebilir bir durum değil... Uzun zamandır... açıklayamayacağım ikilemlere bir yenisi daha eklenmiş oldu. İyi veya kötü kavramlarının aslında ne olduğunu sorgulamaya başladım sırf bu yüzden.Belkide... Belkide herzaman düşünüdüğüm gibi iyi bir insan değilim... Kendimi şimdiye kadar hep iyi sanmıştım.Belkide kötü birisiyim.İnsanlara kötü davranıyorum. Şehvet uğruna insanların hislerini önemsemiyorum bile... En geniş en ahlaksız insanın içerisinde bile hissiyat olabiliyor çok garip...Kimbilir belkide herkese sadece hakettiğini veriyorum...